Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, ένας συνηθισμένος παντρεμένος κύριος που πλησίαζε τα 40. Κορεσμένος από την «οικογενειακή ρουτίνα», μεθυσμένος από τη δημοσιότητα που είχε καταφέρει να αποκτήσει με πολλή δουλειά και πουλώντας αρκετό «μύθο» παντού, αρρωστημένα εγωιστής, κρατούσε πολύ καλά φυλαγμένα τα συναισθήματά του και φλέρταρε με όποια γυναίκα βρισκόταν μπροστά του. Έμπαινε σε όλα τα sites γνωριμιών και μέσω του msn, skype, και του yahoo messenger έδειχνε τα ….κάλλη του σε όποια τελειωμένη, απελπισμένη σαν αυτόν προσπαθούσε να επιβεβαιωθεί….
Έχοντας κάποια δυσάρεστα βιώματα στο ιστορικό του, απέφευγε να «εμπλέκεται» με όμορφες γυναίκες και προτιμούσε εκείνες που είχαν κάποιες «ιδιαιτερότητες» κατά προτίμηση αρκετά χρόνια μικρότερες του και ελεύθερες, που τους πούλαγε το μύθο του απογοητευμένου παντρεμένου που ψάχνει για «έμπνευση» και που αν την βρει, είναι ικανός να τα παρατήσει όλα και να ζήσει την αληθινή αγάπη με τη «μικρή», με την «μπέμπα», με «εκείνη» που κατάφερε να τον κάνει να νοιώσει πάλι ή για πρώτη φορά στη ζωή του, τι θα πει «αγάπη».
Έστηνε διάφορα «επαγγελματικά ταξίδια» εκτός Αθηνών, και πήγαινε να τις βρει και να περάσει μαζί τους κάποια βράδια, τους έβαζε τραγούδια στο τηλέφωνο που μιλούσαν για πονεμένες – καταδικασμένες αγάπες, έβρισκε και έστελνε ρομαντικά ερωτικά ποιήματα, έριχνε τόνους σιρόπια και έκανε μαζί τους όνειρα για το πως θα ήταν η ζωή τους αν κατάφερναν να ζήσουν κάποια στιγμή μαζί… ίσως… κάποια μέρα και να γινόταν… αν…….
Έδινε υποσχέσεις στον μπαμπά, στη μαμά, στη θεία της κάθε μιας, πως θα την προσέχει και θα την φροντίζει για πάντα, γιατί την αγαπάει όσο τίποτα στον κόσμο και θέλει να την παντρευτεί και να της κάνει και μωράκι…
Τις έκανε να νοιώθουν μοναδικές, υπεύθυνες για την ευτυχία του και ανεχόντουσταν τις σπανιότατες ερωτικές τους συνευρέσεις, βλέπετε… τους πουλούσε το μύθο πως «η σχέση τους δεν βασίζεται στο σεξ, αλλά σε κάτι πιο δυνατό…..».
Η αλήθεια είναι, πως, δίνοντας σε όλες αυτές όλη του την προσοχή και τη φροντίδα, έπαιρνε ικανοποίηση γιατί αυτά ήταν «πράγματα» τα οποία εκείνος είχε στερηθεί όταν ήταν στην ηλικία τους. Στην πραγματικότητα, προσπαθούσε να εξιλεωθεί στον εαυτό του και έδινε σε εκείνες ότι χρειαζόταν να πάρει και ότι είχε στερηθεί.
Δίνοντάς τους κυρίως μόνο «προοπτικές», τις έκανε να τρέχουν πίσω του (αφού ήταν ο μόνος που είχε γυρίσει να τις κοιτάξει, όχι μόνο γιατί δεν ήταν εμφανισιακά «κάτι το ιδιαίτερο», μα και γιατί ο κύριος λόγος που δεν τις ήθελε κανείς δίπλα του, ήταν ο άσχημος χαρακτήρας τους και φυσικά είχε και μια θέση με κύρος που τις βόλευε αφάνταστα για να «ανέβουν» και να περνιούνται για σπουδαίες…) και αυτό τον «ανέβαζε» και ζούσε με παρωπίδες, εν γνώση του, μέσα στον μύθο που ο ίδιος δημιουργούσε.
Παραμύθιαζε τον εαυτό του, ότι κάθεμια από αυτές ήταν «αστέρι» στη δουλειά της, που είχε πάντα σχέση με το αντικείμενο της δουλειάς του, αλλά φυσικά, η αλήθεια ήταν, ότι ήταν ψιλοάσχετες και εκείνος έφτιαχνε το κατάλληλο «περιβάλλον», για να φαίνεται στον κόσμο ότι αυτές είναι «αστέρια» και έχει στο πλευρό του μόνο τις καλύτερες στη δουλειά. Όπως καταλαβαίνεται, μόλις έφευγαν μακριά του, φαινόταν η ασχετοσύνη τους, αλλά αυτό είναι αδιάφορο στην ιστορία μας.
Παρόλες τις «συμφορές» που τον βρήκαν, εξαιτίας αυτών των γυναικών, ακόμα και τώρα που έχει φτάσει πλέον στα 45, δεν έχει βάλει μυαλό και για άλλη μια φορά, ξεκίνησε πάλι το δρόμο χωρίς επιστροφή, κυνηγώντας και πολιορκώντας άλλη μια απελπισμένη, μεγαλοκοπέλα αυτή τη φορά, που την παρουσιάζει για «αυθεντία» στον τομέα της, που της πουλάει καθημερινά μύθο, προοπτικές, σιρόπια, επιβεβαιώνοντας με αυτόν τον τρόπο πως «περνάει ακόμα η μπογιά του». Φυσικά, δεν χρειάζεται και πολύ μεγάλη προσπάθεια για να ρίξει στο κρεββάτι του την απελπισμένη μεγαλοκοπέλα που έχει πολύ καιρό να δει χαρά στα σκέλια της και για άλλη μια φορά, ο εν λόγω κύριος, πηγαίνει πρόσω ολοταχώς με σπασμένα φρένα σε μια κατηφόρα, που αυτή τη φορά ίσως να μην έχει ομαλή κατάληξη, όπως είχαν οι προηγούμενες κατηφόρες του, ίσως αυτή τη φορά το κοκκαλάκι της νυχτερίδας που έχει να μην λειτουργήσει…
Του εύχομαι να πάρει αυτό που πραγματικά θέλει και να είναι όσο πιο ανώδυνη γίνεται, για τη ζωή του και την οικογενειακή του γαλήνη αυτή η νέα περιπέτειά του.
Όταν θα κάνει τον απολογισμό της ζωής του, ίσως συνειδητοποιήσει πως υπήρξε κάποτε στη ζωή του, κάποια που δεν έμοιαζε καθόλου σε τίποτα, με όλες αυτές που κυνηγούσε, κάποια που τον αποδεχόταν όπως ακριβώς είναι, κάποια που δεν τον είδε ποτέ σαν τη «χρυσή ευκαιρία», κάποια που δεν ήθελε «ανταλλάγματα» για όσα του έδινε, κάποια που σεβόταν απόλυτα εκείνον και την οικογένειά του, κάποια που τον θαύμαζε για αυτό που ήταν, για όσα με κόπο είχε πετύχει, για τη δύναμη του μυαλού του, για τον αυθεντικό του εαυτό που την είχε αφήσει τόσες πολλές φορές να δει επειδή την εμπιστευόταν απόλυτα και ήξερε πως δεν πρόκειται ποτέ να τον προδώσει και να τον εκθέσει, κάποια που τον ένοιωθε και τον καταλάβαινε αληθινά και πραγματικά, κάποια που τον αγάπησε ολοκληρωτικά και το μόνο που ήθελε ήταν να είναι εκείνος καλά και ευτυχισμένος, που όμως εκείνος φοβήθηκε να αφεθεί σε όσα ένοιωθε για εκείνην…Καλή σου τύχη, να προσέχεις, αυτή τη φορά δεν θα είμαι εδώ για να περιμένω να σου περάσει το καινούργιο σου καπρίτσιο…Λυπάμαι ειλικρινά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου